Uczę się kochać czyli moje zmagania z codziennością

Biegania uczę się kochać. Wiek średni nieubłaganie w moją metrykę się wpisał wraz ze sporym narzutem , którego ni jak ograniczaniem przyjemności czerpanej z jedzenia nie udaje mi sie pozbyć. To i postanowiłam dodać do swojego życia jeszcze jeden powód uwielbienia.
Idzie mi ciężko z tą miłością. Z górki jako tako, po płaskim jak cię mogę, pod górke wymiękam całkowicie.
Ponieważ w mojej okolicy jedynie górki/dołki, muszę się zauroczyć takim właśnie terenem i po nim posuwać. Odstawiam więc pentelki po mojej magicznej krainie. Magiczna zrobiła się w sobotę, kiedy to nagle w czerwono/żołty  listopadowy krajobraz wpakował się swoją bielą chyba styczeń! O całe dwa miesiące za wcześnie.

Moja pociągnęta bielą bieżnia...

Tutaj wyrażny ślad po tym, że jeszcze wczoraj był listopad.

Ubrane jeszcze w liście drzewa nie potrafią stawić czoła

ciężarowi mokrego śniegu.

Komu by się w taki dzień chciało z domu rankiem wyjść....

Najlepiej siedzieć cicho i grochówke gotować.

XVI wieczna zupa grochowa.

Rodem z Holandii. Podsłuchana tutaj.

Podawana w domach bogatych ludzi, jako że wymaga kilku przypraw na które w ówczesnych czasach jedynie wybrani mogli sobie pozwolić.

Zaczynam jak zwykle od solidnego garnka. 

Oprócz garnka potrzebujemy:

* jeden duży por

* 3 do 4 łyżki masła

* jedna duża marchew, obrana i potraktowana na talarki

* trzy średniej wielkości cebule, potraktowane w kostkę

* mięso wędzone, około 1 kg, ja używam mięso obkrojone z wędzonej golonki

* trzy średniej wielkości ziemniaki, też w kostkę

* półtorej szklanki grochu, w Holandii preferuja żółty

* 3 gożdziki

* 1 łyżeczka ziela angielskiego (zmielonego ;-)

* 1 łyżeczka zmielonego imbiru

* 3/4 łyżeczki tymianku

* 1 duży ząbek czosnku, zmiażdżony

* dobry bulion warzywny lub mięsny (około 6 szklanek).

Wykończenie zuoy - troszke masła i 1/4 łyżeczki ziela angielskiego.

Białą część pora czyścimy , kroimy na drobne połksiężyce.

W naszym solidnym garze, np takim, topimy masło i przysmażamy pora, marchew, cebule,mięso, z dodatkiem soli i pieprzu. Czekamy kilka minut aż warzywa lekko się zabrązowią. Dodajemy ziemniaki, groch, przyprawy i wywar. Wywaru powinno być tyle, aby warzywa były calkowicie przykryte, i jeszcze trochę.

Czas gotowania zależy od grochu - jak swieży, czy wcześniej moczony itd. Zupę podajemy gdy groch jest absolutnie ugotowany. W razie potrzeby dodaję więcej wywaru, już w czasie gotowania. 

Wykańczamy zupę tuż przed podaniem odrobiną masła i zielem angielskim. Najlepsza, jak każda zupa, następnego dnia.