Czas kominków

Wiedziałam, że coś jest nie tak już raniutko, kiedy stopa niechcący uciekała mi spod pościeli. Ale jakoś tak ciężko uwierzyć, bo czerwonawo złocistą poświatę za oknami rozświetlało radosne słońce. Dopiero gdy bose stopy dotknęły zimnych kafli a twarz poszukującą porannej kawy omiotło jesienne powietrze, zadrżałam. Co tu kurna tak zimno? Termometr dyndający nad starym stołem pokazywał okrutne 16 stopni.  A jeszcze wczoraj było 23.
Pierwsza naprawdę zimna noc za nami. Zerknęłam z pewną obawą w kierunku szytów, ale nie, nie ma na nich jeszcze śniegu.  Latam od pokoju do pokoju i owinięta kocem palę w kominkach. Podnoszę rolety, otwieram żaluzje , aby w ten sposob zaprosić ciepłe słońce do rozgoszczenia sie w moich pokojach. Przetrząsam szufladę w poszukiwaniu grubych skarpet, tych co to je na Krupówkach kupiłam.   Posykujący ekspress do kawy zawiadamia mnie w ten sposób, że gorąca pomoc w drodze. Owinięta już dwoma kocami zasiadam przed kominkiem w salonie, komputer w garści, muszę przecież komuś powiedzieć jak bardzo dzisiaj rano zmarzłam. Rozcieram sopelkowaty nos delektując się najzwyklejszą poranną kawą...